χρονικό του «Πολυτεχνείου»
Το χρονικό του Πολυτεχνείου. «Πατρίδα 17/11/2011″
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε και να γιορτάσουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Να τιμήσουμε και να γιορτάσουμε τη ημέρα αυτή που Θα Θυμίζει σ’ όλους μας πως για τη λευτεριά χρειάζονται αγώνες.
Σαν τον αγώνα αυτό που τα νιάτα της πατρίδας μας έδωσαν το μεγάλο παρόν με επικεφαλής τους φοιτητές του Πολυτεχνείου.
17 Νοεμβρίου 1973 – Πολυτεχνείο – Νοέμβρης του » 73
Ένας απ’ τους σκοπούς της σημερινής γιορτής είναι να μη ξεχάσουμε τι έγινε τότε σαν σήμερα. Γι? αυτό ας γυρίσει η μνήμη μας στο 1973. Μια χρονιά πικρή, η πιο πικρή ίσως της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας που αγκάλιασε θανάσιμα την πατρίδα μας από το 1967. Η χούντα είχε κουρελιάσει κάθε ιδέα κράτους, κάθε ιδέα δικαιοσύνης, κάθε ιδέα αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γιατί ήξερε πώς τα φοιτητικά νιάτα ήταν ο μεγάλος εχθρός της.
Δίκαια λοιπόν καθιερώθηκε η γιορτή αυτή ως γιορτή της νεολαίας, ως γιορτή Σχολική
Τα βάσανα, οι εξορίες, οι ταπεινώσεις σπάνια έφταναν στο λαό γιατί η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ήταν στα χέρια της χούντας και σ’ όλα υπήρχε λογοκρισία. Μόνο εκείνοι που ήξεραν από κοντά τα βάσανα των συγγενών και των φίλων τους στην εξορία ή στη φυλακή μπορούσαν να μας πουν για τις ταλαιπωρίες που περνούσε ο λαός μας.
Αλλά η πίκρα σιγά – σιγά μεγάλωνε, φούντωσε σαν ποτάμι και έγινε οργή στα χρόνια που κύλησαν.
Και άρχισαν τότε οι πρώτες αντιδράσεις ενάντια στη Χούντα. Οι εργάτες έκαναν απεργίες, οι σπουδαστές των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έκαναν αποχή από τα μαθήματά τους.
Η αγανάκτηση του λαού μεγαλώνει.
Τα προβλήματα αντί να λύνονται, πληθαίνουν.
Η νεολαία και προπαντός οι φοιτητές, το πιο μαχητικό τμήμα του λαού μας, βλέπουν ότι τα αιτήματα τους τα σχετικά με την αποκατάσταση της δημοκρατίας σε όλους τους τομείς της εκπαίδευσης μας, δεν θα λυθούν, αν δεν γίνει η πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας.
Για την συγκεκριμένη αυτή αλλαγή ο αγώνας των φοιτητών γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, και σιγά – σιγά από καθαρά φοιτητικός γίνεται αγώνας όλου του ελληνικού λαού, γίνεται αγώνας πολιτικός, γίνεται αγώνας για τα πιο απαραίτητα πράγματα, Αγώνας για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».
Κάτω από την φοβέρα της στρατιωτικής δικτατορίας το μόνο που απομένει είναι η διαμαρτυρία. Αρχίζουν τα συλλαλητήρια, απεργίες, στάσεις εργασίας, αποχή από τα μαθήματα. Παντού πρώτοι οι φοιτητές. Πρωτοστατούν, προετοιμάζουν όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Και φθάνουμε στο Νοέμβρη του 1973 που οι φοιτητές με κέντρο το Πολυτεχνείο Θ’ αρχίσουν ένα αγώνα ενάντια στο καθεστώς της χούντας.
Ο αγώνας του Πολυτεχνείου από φοιτητική διαμαρτυρία γίνεται λαϊκό ξέσπασμα για τα όσα υπόφερε ο λαός στα χρόνια της πιο σκληρής δικτατορίας που γνώρισε αυτός ο τόπος.
Στον αγώνα παίρνουν μέρος όχι μόνο φοιτητές, αλλά και όλη η κοινωνία. Ξεκινούν ένα αγώνα δύσκολο, μα τους δυναμώνει η πίστη στην ελευθερία και τους στηρίζει η ελπίδα πως η δικτατορία δεν μπορεί να μείνει για πολύ ακόμα και πως θα ξημερώσει για την πατρίδα η πολυπόθητη μέρα της λευτεριάς.
Οι νέοι μας γνωρίζουν καλά πως: «Η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται».
Τα ελληνικά νιάτα γι’ άλλη μια φορά έδειξαν ότι ξέρουν ν’ αντιστέκονται στη βία, έδειξαν ότι ξέρουν να υπερασπίζονται την Ελευθερία που είναι βγαλμένη «Απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά».
Ο λαός της Ελλάδας και ιδιαίτερα ο λαός της Αθήνας ζει όλη αυτή την κατάσταση με ανησυχία και αγωνία, προσεύχεται και φοβάται ίσως, μα και ελπίζει, περιμένει ότι κάτι καλό θα γίνει στο τέλος.
Το Πολυτεχνείο γεμάτο αγωνιστές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, στα προαύλια, στις αίθουσες, στις ταράτσες, τραγουδούν και φωνάζουν όλοι μαζί: «Ζήτω η Λευτεριά, Κάτω η τυραννία, Ψωμί Παιδεία Ελευθερία.
Οι νεαροί αγωνιστές με την συμπαράσταση των καθηγητών τους μέσα στο Πολυτεχνείο και του κόσμου έξω από αυτό, παίρνουν θάρρος και συνεχίζουν τον αγώνα τους.
Στα αγνά αυτά ελληνόπουλα και στα ειρηνικά τους συνθήματα, που ήταν και τα μόνο όπλα τους, θα στείλει ο δικτάτορας τα τανκς, σπάζοντας την πόρτα του πολυτεχνείου, αδιαφορώντας αν πάνω σε αυτήν ήταν σκαρφαλωμένα παιδιά, τα παιδιά μας..
Ας σταθούμε κι εμείς νοερά μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου, ταπεινοί προσκυνητές, κι ας προσευχηθούμε για ν’ απαλύνουν οι ψυχές όλων μας, με την ευχή η μνήμη να διδάξει σ’ όλους πόσο μεγάλο είναι το αγαθό της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Με αυτές τις σκέψεις ας δώσουμε το βήμα στους μικρούς μας μαθητές και ας τους απολαύσουμε καθώς θα μας εξιστορήσουν με τον δικό τους, μοναδικό θα έλεγα τρόπο, το χρονικό του Πολυτεχνείου.
Επιτρέψτε μου όμως να εκφράσω προκαταβολικά τα συγχαρητήριά μου και την ευγνωμοσύνη μου προς τους μαθητές αλλά και τους συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς που αδιάκοπα εδώ και μέρες προετοιμάζονται, ακούραστα, με ιδιαίτερο μεράκι και αγάπη, για να τιμήσουν όχι μόνο τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου αλλά, όπως παραδοσιακά το κάνουν και το Σχολείο μας.
Ειλικρινά σας ευχαριστώ πολύ!!